බකුයි බකු මාලුයි හැමනුයි

වන්නි හත්පත්තුවේ එක්තරා ගම්මානයකි, මෙව්වයෙ ඉන්න එවුන් එදා වේල හම්බුකොරගෙන කාල, කාට කාටවක්වත් අසානාසියක් නොකර සාමෙං විනෝදෙං දිවි ගැටගහන එව්වෝය. වන්නියෙ එව්වොන්ට තිබුනේ අපූරැ නම් ගම්‍ ය. පනස් ගනං වලිං එහා පැත්තෙ උන්දලාගෙ පෙලක් නං කනේ වැටෙනකොට බඩ බුරුල් වෙන්ට හිනා පහල වෙන විකාර විදියේ එව්වාය.
මේ කියන්ට තෙපර බෑවේ අතුලා ගැන ය. මට මතකේ හැටියට මේකට 36කට කිට්ටු වෙන්ට ඇති. මේක පෙලවහක් කරගන්න වන්ගිය වෙනකොට මුට යන්තං 16යි ලු. ගෑණි මුට දෑ අව්‍ රැද්දකට බාලයි. හැම එකාම පාහේ අතුලා කිව්වට මුරිච්චි වෙන හැම වන්ගියෙම අතුල අය්යා කියා කට පුරා කිව්වත් ඒ හැම වන්ගියෙම "අතුලා කියපං මලේ" කීම මුගේ පුරුද්දයි. "යකෝ අතුලා කියල නමක් නෑ බොලං, තොගෙ නම අතුල". කියා කී විට, බුලත් කෙල වැක්කෙරෙන ලොම්බ දත් තද කොරගෙන "ඕනෑ පුකක්" කියයි. වන්ගියක විටක් සප්පයම් වෙන්ට මේකගෙ පැලට ගොඩ වෙච්ච වෙලාවක ඉස්තෝප්පු කෙරවල තිබිච්ච ට්‍රන්ක පෙට්ටියක් ඇද, බොරපාට කරදහියක් මයෙ අතේ තියපි. "වලාමයි, මේ උඹේ උප්පැන්නෙ නෙවැ". නෙන්නං මේකගෙ උප්පැන්නෙ තියෙන්නෙත්, "කරගම රාලගේ අතුලා" කියාය. යටි හිතෙන් හිනහ ගියත් මුගෙ පියගේ නම දැක්කම මට කම්පනා උනේ "ඇති ඔයින් ගිය" කියායි. ..."කරගම රාලගේ පැනියා"

ඉඳියාය වෙල්‍ යාය ගමේ පරවේණි ඉඩං කාරයන්ගේ එව්වාය. ගමට බින්න බහින එව්වොන්ට කොටාගන්ට හැට ගනන් වල රිසිවේසං ඉඩං අක්කරේ ගානෙ අස්වද්දල තියෙනව. මෙව්වාට වතුර පාර ගන්ට මහ වෙල් යායෙ කුණු ඇලයි, වාං ඇලයි ඈඳලා මහ අමුණක් බැඳලා. දැනට දොලොස් අව්රැද්දකට විතර කලිං වන්ගියක ගොවි සංවිධානයේ මැදිහත්වීමෙං ප්‍රාදේශීය සභාව හරහා කොන්තරාත්තුවක් එනව මේ අමුණ ප්‍රතිසංස්කරණය කොරන්ට. ගොවි සංවිධානෙ සභාපති වෙච්චි අපේ අප්පොච්ච තමයි මේක බාරගෙන කොරන්ට ගත්තේ. මේ අල්ල පනල්ලේ අතුලා මෙතන අත්වැඩට ඇවිත්. මුගේ කෘන්තක රදනක දත් හතරම කට ඇතුලට වඩා තියෙන්නේ එලියේය. ඒ මොකෑ උගෙ දත් ලොම්බ ය. කතා කොරන වචන වලින් බාගයක් අහෙන්නේ "පොහ්" කියාය. ඒ මදිවාට මේකාගේ කටේ විට හපේ වරදින්නේ බුදි පැදුරේදීත් පොඩි එකාගේ ඉස්කෝල රැස්වීම වේලාවේත් පමනකැයි ඌම කියයි. ඉතිං මේ කොන්ත්‍රාත් වාඩියේ කන්ට එතනම උයා ගන්ට වෙයි. වාඩියේ උයන බත් මාලුවල රහ ගලදාරි හෝටලේ කුකාලට අල්ලන්ට බැරි බව කිරි අපොච්චි කිව්වෙ කට කහනවට නෙවෙයි කියල මට ඒත්තු උනේ මේ වාඩියෙන් කාලාය. අතුලා දුන්නේ අත් වැඩය. 12 වෙන්ට එනකල් අත් වැඩ දී මූ උයන්ට නිදහස් වෙයි. අත පය දමා උයනවදෝ මන්දා මේකා උයන එව්වා පුදුම රහය. ඒ හන්දාම ඉස්කෝලේ ඇරිච්ච ගමං ගෙදරට ගොඩ වෙන්නෙ කිරි අප්පොච්චගේ චැලියේ වාඩියට යන්ට බලානය. "ඕං යනව අතුලගේ විට මැල්ලුං කන්ඩ". මොකද අතුලා විඩෙං විඩේ නියපොත්ත දමා ලොඹු දත් අස්සේ හිරවෙන පුවක් කෑලි ගලවනවා අම්මා දැක ඇති නිසාවෙනි. අම්මා හැම්දාම කොලොප්පමට බැන්නට, "මේ හැල්මට් එක දාගෙන යන උලව්වක" කියන්නේ තියෙන ලෙන්ගතු කමටමයි. ඒ ගියත් බත් කා අහවර වෙලා අතුලගෙ විට මල්ලට අත තියනකොටම අප්පොච්ච මුචලින්ද නාගරාජයා වගේ කිපෙයි. "ඈ බොල ගස් බල්ලො, තොට පොත්පත්ඔල වැඩ නැද්ද, ඔය විට හපල කොහොමද බොල ඉංගිරිස් කියවන්නෙ, අතුලා වගේ පොහ් පොහ් ගාන්ට තමා වෙන්නෙ". මට්ටම් ලීයේ රස දන්නා හන්දාම කෝලිත්තම් හිනවක් දාල "මං මේ යන්ට තමා හැදුවෙ" හනික විටක් කා පිම්මේ නවතින්නේ ගෙදරමය. මොකෑ උන්දෑට කේලම් කනේ තියන්ට ගමේ උන් අතපය හෝදාගෙනය.

ඉතිං ඔයවගේ දොහක ගොඩඋනා වාඩියට කන්ට බලාගෙන. එදා ඩින්ගිත්තක් උයන්ට පරක්කු වෙලාය. මොකෑ ඇනිකට් එකේ කොන්ක්‍රීට් එක දමා අහවර කොරලාමයි වැඩ නිදහස් කොරල තිබුනෙ. අතුලාට උයන්ට අනික් උනුත් උදව් කොරන හැට් මං අමුණට පාත් වෙච්ච මිදෙල්ල අත්ත උඩට වෙලා කකුල් වතුරේ පද්දමින් බලාන උන්න. වාඩියේ උයන්ට ගෙනාවේ තදියමෙං උයගන්ට පුලුවං එව්වාය. අල,ලූණු,කරෝල,බටු,මිරිස්,තක්කාලි වගේ තෙල් ඩින්ගක් දාල දෙපැත්ත පෙරලල ගන්ට පුලුවං ජාති. කලාතුරකිං වැව් මාලු, කුකුල් මස් ගෙනෙයි. ඒ ගෙනාවත් පඩි දවසටය. මොකෑ එව්වාට වේලා ගතවෙන හන්දාය. බොහෝමයක්ම ගෙනාවේ සැමන් ට්ං ය. කෝක වෙතත් කාට කාටත් එදා බඩකිණි ඉහවහ ගොහිං. අප්පොච්ච කණ්ණාඩි කුට්ටම නාස්පොල්ල අගට අරගෙන වැඩ අයගේ නං ලකුණු කොරයි. උන්දෑ නිකට කහමිං විඩෙං විඩේ උයන ගෙයි දිහා බැලුවේ බ්ඩකිණ්න ඉහවහාම ගෙහුංය. "ඔව්වා ගනියව් යකො මෙහාට කන්ට, බඩවැල් පෙරලෙනව බොලව්"
"ඉඳිං මාමෙ මේ බෙදනව" අතුලා දනිපනිගා මුදුං හැංද බෙදා අප්පොච්චට අරගෙන ආවේය.
"ඇති යන්තං", අප්පොච්ච හුස්මක් ඇරං අහපි අතුලාගෙං " මොනාද බං අද ඉව්වෙ"
"මාමා බකුයි, බකු මාලුයි, හැමනුයි" අතුලා කිව්වේ වචන තුනකි. විට හපේ ලොඹු දත් අස්සෙන් ලිස්සා පොහ් ගා අප්පොච්චගේ බත් පතේ වටිණි. ඒ දුටු අප්පොච්ච හොම්බ අබුල් කර අතුලාගේ බයාදු මූණ බැලුවේ කොරකියාගත දෙයක් නොමතිවයි.
අතුලාට පොහ් ගා ආයෙත් කියවුණි "හුටා", විට හපේ ඉතිරිය අප්පොච්චගේ උඩු රැව්ලේ වැදිණ. අප්පොච්චට ගූ බය මට උන්හිට් තැන් අමතක වී හිණා පහල විය, වාරුවට අල්ලාගෙන උන් මිදෙල්ල අත්ත ඇත ඇරැණි. "ජබොහ්"ගා මඩවතුරේ පතබෑවුණි. වෙචච නවනින්ගිරහවට අඩියට දෙකට වේල්ලට ගොඩවුනාට මුලු ඇගම මඩෙං වැහිලාය. හරියටම ගොඩදාපු කාවයියෙක් වගේය. අප්පොච්ගේ රෙව්ලේ පුවක් කෑලි වලට මට හිණා,
මාව දැකල උන්දැට හිණා, අපි දෙන්න දිහවෙ බලං මුලු වාඩියටම හිනා......!